Z SERII RELACJE:

ZIELONE PIEKŁO PO RAZ PIERWSZY cz. 3

 

Tuż przed świtem skończył się godzinny deszcz. W jego rozpylonych, mglistych strugach płynących jednostajnie z nieba wszystko zlewa się w niebieskawy pejzaż. Wstajemy, pakujemy się. Po deszczu las jest jeszcze bardziej mokry, niż zwykle, ale powietrze jakby bardziej rześkie, lżej się oddycha. A do wilgoci w dżungli można się tylko przyzwyczaic, bo nie da się jej pokonać.

 

 

Koszulę, którą wczoraj powiesiłem na gałęzi, aby wyschła, zastaję oblepioną mrówkami. Nie da się ich wytrzepać, powczepiały się szczękami o strukturę materiału. Gdy wyrywam je, zostają dziury. Mrówki zwabiła sól, która jest w pocie. Sól to jeden z najtrudniejszych do zdobycia towarów w dżungli, którego jednak potrzebują wszystkie żywe istoty do fukcjonowania. Wyrzucam koszulę, już nie da się jej uratować. Obładowani plecakami, wycinamy na zmianę scieżkę w roślinności. Przedzieramy się naprzód, po kostki brodząc w błocie lub gnijących resztkach roślin. Forsujemy strumienie, odczepiamy się od kolczastych gałęzi, które co jakiś czas nas 'chwytają'. Wraca wczorajsze uczucie - gorąco, zadyszka, każdy ruch to tytaniczny wysiłek. Skóra jakby oblepiona mokrą, ciepłą watą. Ta wata ciąży i dusi.

- Jaka odmiana drzew jest najstarsza? - pytam Sandro na którymś postoju.

- Nazywa się Mapacho. Dożywa tysiąca lat, albo i więcej. Ale trudno je napotkać, bardzo rzadko występuje. Częściej napotyka się nieco młodszy gatunek, Amendrillo, najstarsze mają po 600 - 700 lat.

Są owady, które żyją przez kilka godzin, i umierają. I są drzewa, żyjące tysiąc lat.

Idę przez selwę, i patrzę dookoła - drzewa, liany, krzaki. Co najwyżej dziwi mnie i zachwyca różnorodność form natury. Na przykład liści. Widzę liście nie tylko o różnej wielkości i kształcie, ale i rozmaitej fakturze: liście gładkie, włochate, kolczaste, błyszczące i szorstkie, cienkie jak bibułka, i grube jak palec. Ale nie wiem nic więcej o świecie, który mnie otacza. Dla Sandro każde drzewo, każda liana i krzak ma swoją nazwę hiszpańską lub indiańską. Często ma też zastosowanie. To drzewo jest dobre do budowy łodzi, tamto na szałas lub chatę, to długo pali się w ognisku, a tamto gdy się pali, daje dym, który odstrasza moskity. To jest che - drzewo o trującym soku. Kropla w oku i tracisz wzrok. Kropla na skórze - cały puchniesz.

 

 

To jest Soliman - też trujący, z jego soku wyrabia się kurarę. Ale kurara może być pomocna. Jeśli weźmiesz trochę na czubek drzazgi, i ukłujesz tym jątrzącą się ranę - a kurara odkazi ją i przyspieszy leczenie. To jest ebanto, dobry na biegunkę. A gdy masz bóle stawów, ulgę da ci odpowiednio spreparowany wyciąg z el ciuciuaso. Jeśli zachorujesz na malarię, nie musisz szukać lekarza ani apteki, pomoże ci kora drzewa gabetillo, gdzie indziej nazywanego drzewem chininowym. Przeciwbólowe działanie ma liana clavel de dolor. Z kolei sok drzewa maibo odkaża mocniej, niż jodyna. Ten krzak nazywa się palo santo, i jest bardzo użyteczny, bo mieszkają w nim małe, czerwone mrówki. Jad tych mrówek pomaga na wiele chorób.

Dżungla może zaoferować niemal wszystko dla tego, który poznał jej tajemnice. W tropikalnej puszczy podróżnik jest sam ze swymi siłami i umysłem wobec potęgi i możliwości natury. Dżungla działa swoją atmosferą najsilniej na umysł wędrowca. Przedzierający się przez zielony labirynt wraca mentalnie do czasów pierwotnych. Czym jest wobec niezmierzonej powierzchni i zagrożeń samotny człowiek, lub nawet grupka ludzi? Czym różni się od swojego neandertalskiego przodka? Może liczyć na wytrzymałość swoich nóg, na zwinność, siłę, na refleks i odwagę. A przede wszystkim - na swą inteligencję i wiedzę, bo to one pozwoliły mu opanować cały świat.

 

CZYTAJ DALEJ - STRONA 4