Należy pamiętać o tym, iż jest to choroba, która nie dotyka wszystkich w jednakowym stopniu. Zależy bowiem od indywidualnych zdolności danego organizmu do przystosowywania się do wysokości. Nie zależy on od płci, budowy ciała, siły choć jest rzeczą oczywistą, że organizmy o dobrej kondycji ogólnej lepiej sobie z nią radzą. Niektórzy z natury posiadają mniejszą lub większą tolerancję na wysokość.

Wystarczy wymienić tutaj choćby taką legendę jak Jerzy Kukuczka, który słynął z nadludzkiej kondycji i wytrzymałości, co było najprawdopodobniej związane właśnie z indywidualną ponadprzeciętną zdolnością adaptacyjną do dużych wysokości. Podobnie z resztą reagował organizm nieżyjącego już Piotra Morawskiego (wielki talent polskiego himalaizmu), który sam często powtarzał, iż nie ma pojęcia skąd się to wzięło, ale kiedyś po prostu odkrył, że nie ma takiego problemu z wysokością, jak jego koledzy.

Niemniej jednak choroba ta dotyka prawie każdego, tylko, że niektórych wcześniej, innych później, u niektórych objawia się ostrzej, u innych łagodniej. Już powyżej 3000 m npm u wielu osób można zaobserwować pierwsze jej objawy, natomiast powyżej 5000 m npm występuje ona powszechnie.

Podstawowymi objawami choroby wysokościowej są:

- nudności, 
- bóle głowy, 
- szybkie bicie serca, 
- głęboki oddech, 
- duszności, 
- zaburzenia snu, 
- brak apetytu, 
- apatia, 
- zmęczenie, 
- obrzęki twarzy, rąk i stóp.

Jeżeli takie objawy występują, oznacza to, że po prostu zbyt szybko znaleźliśmy się na danej wysokości i nasz organizm nie zdążył się jeszcze do niej przystosować. Dzieje się tak dlatego, że im wyżej jesteśmy, tym mniejsze jest ciśnienie atmosferyczne, co z kolei prowadzi do rozrzedzenia powietrza. Nasz organizm cały czas potrzebuje tyle samo tlenu co normalnie, tylko że teraz, aby go pozyskać, musi się o wiele bardziej napracować. Dlatego, jeżeli odczuwamy pierwsze objawy, powinniśmy zaprzestania parcia w górę. Najlepiej zatrzymać się na danej wysokości i poczekać na ustąpienie objawów. Najlepszą metodą radzenia sobie z tą chorobą jest powolna aklimatyzacja. Powinno się ją rozpoczynać od wysokości 2500 m npm. Potem najlepiej pokonywać nie więcej niż 300-600 m różnicy poziomów na dobę. Aby organizm łatwiej przyzwyczajać do wysokości, najlepiej jest jak najwyżej wychodzić w ciągu dnia a na noc schodzić jak najniżej, czyli postępować zgodnie z zasadą, wysoko wchodzimy, nisko śpimy.

Poza tym należy dużo pić, pamiętając jednak o tym, że jeżeli już dojdzie do obrzęku płuc lub mózgu, to zbyt duża ilość przyjmowanych płynów może być szkodliwa. Z wysokością zwykle jest związany brak łaknienia, wtedy powinniśmy starać się to przezwyciężać i na siłę coś jeść, aby nie dopuszczać do niedoborów węglowodanowych, co też sprzyja rozwijaniu się tej choroby.

Najważniejsze - należy unikać intensywnego i niepotrzebnego wysiłku. Starać się chodzić i poruszać powoli, nie forsować organizmu. Unikać soli w posiłkach, jak również całkowicie wyeliminować kofeinę i alkohol. Starać się przeczekać chorobę na tej samej wysokości. Po dwóch dniach jej objawy powinny ustąpić. Jeżeli tak się nie stanie, bądź co gorsza objawy się nasilą, to koniecznie trzeba zejść na niższą wysokość. Nie można bagatelizować tej choroby. Pamiętajmy, że jest ona częstą przyczyną śmierci w górach wysokich.

Jeżeli chodzi o neutralizowanie objawów, to na ból głowy pomaga zwykły Ibuprom lub Ibuprofen. Na mnie też świetnie działa zwykła aspiryna, która powoduje rozrzedzenie krwi. Jednak nie przez wszystkich specjalistów jest zalecana. Na rynku istnieją również leki, typu Duramid. Jednak ich przyjmowanie powinniśmy zawsze skonsultować z lekarzem, a ponadto musimy pamiętać o tym, że są to leki moczopędne, więc w razie ich przyjmowania powinniśmy jeszcze większą uwagę przykładać do spożywania płynów.

W skrajnym rozwoju tej choroby, może ona doprowadzić do powstania obrzęku płuc, który charakteryzuje się następującymi objawami:

- duszności
- płytki oddech
- wzrost tętna
- osłabienie
- kaszel, któremu towarzyszy odkrztuszanie pienistej plwociny
- zasinienie warg, paznokci
- gorączka

Może również doprowadzić do obrzęku mózgu, który z kolei charakteryzuje się:

- bólem głowy
- wylewem krwi do gałek ocznych
- zataczającym chodem, brakiem koordynacji ruchów
- drgawkami
- halucynacjami
- dezorientacją
- sennością
- śpiączka.

W razie wystąpienia powyższych objawów, bezwzględnie trzeba sprowadzić taką osobę jak najszybciej na niższą wysokość. Najlepiej jest również podać tlen i specjalistyczne leki. Po sprowadzeniu takiej osoby na dół, trzeba poddać ją opiece lekarza.

Warto również wspomnieć o tym, iż w różnych krajach stosuje się również środki medycyny ludowej - np. nepalscy Szerpowie polecają zupę czosnkową, w Peru i Boliwii pomaga (co udowodniono naukowo) żucie liści koki i picie herbatki z koki (herbata łagodzi świetnie objawy żołądkowe, liście za to nie są zbyt smaczne i ciężko się szybko do nich przyzwyczaić), a w Tybecie w sklepach można kupić specjalne mikstury ziołowe.

Na zakończenie, jako ciekawostkę podam procentową ilość tlenu w powietrzu w zależności od wysokości, na której przyjdzie się nam znajdować:

0 m npm - 100%
1000 m npm - 88%
2500 m npm - 73%
3000 m npm - 68%
4000 m npm - 60%
5000 m npm - 52%
5500 m npm - 50%
6000 m npm - 47%
7000 m npm - 41%
8000 m npm - 36%
8500 m npm - 33%